تا زمانی که علی ملیحی آزاد نشود اینجا فعال است!: یادداشت وارده: «سوشیِ سوسمار در مذمت ایران پرستی»‎

یادآوری: «یادداشت‌های وارده»، نظرات و نوشته‌های خوانندگان وبلاگ است که برای انتشار ارسال شده‌اند و «لزوما» هم‌راستا با نظرات نگارنده «مجمع دیوانگان» نخواهند بود.

آرمان امین: رقابت‌های والیبال جام ملت‌های آسیا در امارات، در شهر دوبی و در سالن مجهز، مجلل و زیبایی برگزار شد که قابلیت تبدیل شدن از مجموعه‌ای آبی برای رشته‌های مختلف شنا به زمینی برای والیبال را داراست. قهرمان این رقابت‌ها تیمی بود که با آن سطح کیفی، فعلا نمی‌تواند چنین امکانات سخت‌افزاری را در کشور خود داشته باشد. این عقب افتادگی و آن پیشرفت است؟ می‌دانیم امارات، به عنوان مثال تیم والیبال قدرتمندی در حال حاضر ندارد. آینده را هم می‌دانیم؟ شاید بگوییم این عمران و ساخت صرفا از سرمایه آن‌هاست و فعالیت خارجی‌هایی غربی؛ سرمایه نفت را ما هم داریم. می‌خواهیم خودمان بسازیم برای حفظ هویت؟ اگر احیانا از تصاویر آهسته کُلاژ شده صدا و سیما خسته می‌شدید و دسترسی به شبکه «دوبی اسپورت» داشتید، مجری و گزارشگر مسابقه را می‌دیدید که با همان لباس سنتی خود، چفیه و عقال و کفش‌های سندل گونه‌ای که نام‌شان را نمی‌دانم زیر سقف آن سالن مدرن نشسته‌اند. هویت لباس خود را لااقل حفظ کرده‌اند. ما چه می‌پوشیم؟

این مقدمه پراکنده، برای این سوال بود که از خود بپرسیم چقدر از پیشرفت کشورهای عرب زبان حاشیه خلیج فارس خوشحال یا ناراحتیم؟ چقدر برای هویتی که مدعی آن هستیم ارزش قائلیم؟ اصلا چقدر این هویت به ذات خود دارای ارزش است. چقدر مهم است دو خط بالاتر، عبارت خلیج فارس، خلیج عربی یا خلیج باشد؟

چندی است حس می‌کنم این مساله برای نسل‌های قبل‌تر از ما بسیار شدیدتر است. پدرانمان؛ نسل انقلاب کرده. اکثر آن‌ها علاقه‌ای به پذیرش این پیشرفت‌ها ندارند و آن را با توسل به تاریخ ایران توجیه می‌کنند. در واقع مرهم می‌کنند. اینکه استانبول نامزد جدی و نهایی المپیک باشد، توکیو پیروز همان رقابت و سئول از تهران بسیار جلوتر (شهرهایی که ضمنا دارای تاریخ شکوهمندی هم هستند). پیشرفتی که همزمان با عقبگرد ایران بود و نتیجه عمل همان نسل.

نوعی حسادت است که گویی شکست دیگران را خواهان‌اند. حتی شاید همین احساس در مورد اعتراضات اخیر در ترکیه هم ایجاد شده باشد. ته دل‌هایشان از توقف روند رو به رشد این کشور در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خوشحال شود. شاید این نگاه به تدریج در نسل‌های بعدی کمرنگ‌تر شود و این اختلاف فاحش‌تر. نسل‌های بی‌ریشه واقع‌گرا. حتی واقع‌گرای رادیکال.

به زودی شاهد جام جهانی قطر خواهیم بود. مسابقاتی که مطمئنا به بهترین نحو و در بالاترین کیفیت برگزار خواهد شد. خواه به دست هر کس، اما به نام قطر. دوستانی همچنان آن‌ها را «سوسمار خور» می‌نامند در حالی که چند سالی است غذاهای شرقی و انواع سوشی‌ها که غرابتی کمتر از سوسمار هم ندارند اینجا باب شده‌اند و الحق که طعم‌های لذیذی هم دارند. چه بسا سوسمار خوردن هم ضد ارزش نباشد، بسته به نوع نگاه. بسته به جهت‌گیری. بسته به اینکه بی‌طرف باشیم یا خیر. بسته به اینکه سالن مدرن والیبال را ترجیح دهیم یا منشور حقوق بشر را.

پی‌نوشت:

«مجمع دیوانگان» مشتاقانه از انتشار یادداشت‌های شما استقبال می‌کند. یادداشت‌های وارده خود را به نشانی «arman.parian[at]gmail» ارسال کنید